The Sound of Silence!

Het laatste wedstrijdverslag van Vocala heren 1 dateerde alweer van 15 december 2019, 2019!!! Alweer “een jaar” geleden 😉
Toen ik in de pen klom voor het schrijven van een bijeengeraapt aantal wedstrijdverslagen, liep in Wuhan ongeveer de eerste persoon te kuchen en zich af te vragen waarom hij grieperig was….hij had toch gezond gegeten en goed voor zichzelf gezorgd? Niet gehinderd door enige kennis over wat komen ging……

Op het moment dat ik dat verslag schreef, was ons grootste probleem nog de thuisfluitende Limburgse enclave in onze competitie (of is het juist een Brabantse enclave in “hun” competitie). Waren we boos op alles en iedereen met een fluit in zijn mond. Dit lieten we in woorden en in daden blijken en we regen de kaarten aaneen als ware het spaarcoupons bij de AH. Niet gehinderd door enige kennis over wat komen ging.

Het kerstreces in, om na de kerstdagen te constateren op de eerste training, dat het net toch echt weer 10 kg. te hoog hing. Vocala heren 1 ging verder waar het gebleven was. Het verloor de eerste wedstrijd van het nieuwe jaar op 11 januari kansloos, een wedstrijd overigens waar door de gastheren uit Budel bewezen werd dat het wel degelijk kan om eigen scheidsrechters te leveren, maar dat je dan niet in Limburg moet wonen/volleyballen! Het verlies was te danken aan een bijzonder magere selectie (qua aantal spelers dan, want mager was het allerminst) en een ontbrekende spelverdeler. Tel daarbij op dat Ledub een goede dag had en je speelt een zware pot. Niet gehinderd door enige kennis over wat komen ging, vrij snel zelfs….want in de kantine zagen we Olympische droom van het nationale damesteam door Duitsland verslagen, bruut uiteen spatten. Meteen weer een week prestatieverlof.

De week na het verlof, op 25 januari, werd de eerste wedstrijd van 2020 in een zéér spannende pot gewonnen van Tecona ADC. Met 2-3 en het kleinst mogelijke verschil. 114 om 115 punten. Of de scheidsrechters hierin een rol hebben gespeeld…..ik zou het zo op dit moment niet meer weten! De eerste winst van 2020 was een feit, niet gehinderd door enige kennis over wat komen ging…..

In de weken erna werd nog 2 keer gewonnen en 1 keer verloren. De wedstrijd in Beugen tegen Hajraa (7 maart j.l.), was al een voorzichtig teken van wat komen ging, handen schudden mocht niet meer/deden we niet meer….een vriendschappelijk tikje met de voeten verving het traditionele handen schudden. We hebben daarnaast in die periode nog 1,5 week nodig gehad om Michel uit het liberoshirt te krijgen, wat hij besloot op 8 februari in Maastricht te passen. Dat het krap was, bleek vrij snel daarna. Godzijdank hebben we die avond nog gewerkt aan het nog krapper krijgen van dat shirt, met frikandellen, bier en “niet-te-pruimen-wijn” van top feestorganisator Sjoerd van de Groes en zijn lieve gezin. De teamavond waar we voor de laatste keer (over)compleet waren. Zelfs oud-speler Tim Groos was erbij……! Niet gehinderd door enige kennis over wat komen ging….want als we toen geweten hadden wat we nu weten, dan waren we nog net wat langer gebleven, hadden we nog net iets uitgebreider gevierd en nog net iets meer op elkaar liggen schelden en zeiken (en meer ons best gedaan alsof we de pruimenwijn van Sjoerd lekker vonden). Want in gelijke tred met de 2 winstpartijen en het verlies in de periode vanaf 1 februari, waarde wereldwijd met pieken en dalen meer en meer een sluipmoordenaar rond. Sluw als een Limburgse volleybalscheidsrechter, maar dan aanmerkelijk imponerender. Want hoewel het ons natuurlijk de nodige hoofdbrekens en hartkloppingen  heeft opgeleverd, is een scheidsrechter met een zachte G natuurlijk bij lange na niet zo ernstig als Covid-19, alias Corona. Doe mij dan maar weer al die stormen met vrouwennamen van januari en februari, die waren beter te hebben dan hetgeen ons nu wereldwijd overkomt.

Met de fictieve kracht van een kernbom sloeg Covid-19 namelijk in en niet alleen in volleyballand kan ik u wel vertellen. De wereldwijde pandemie zorgt ervoor dat alles op zijn gat ligt. Dat er wereldwijd mensen sterven en vechten met al wat ze hebben, om besmetting te voorkomen. Waar hele mensenmassa’s gevraagd wordt “social-distance” te bewaren! Iets wat we binnen Vocala heren 1 overigens al tijden zéér succesvol deden. Gezeik op elkaar, geklaag over de kwaliteit van de set-ups, “complimenten” over corpulente teamgenoten, over de apathische houding van sommigen onder ons in de what’s app groep, geklaag over de eentonige trainingen (afhankelijk van het aantal mensen dat die betreffende week wel weer eens besloot te gaan trainen). Bij ons was al jaren sprake van “asocial-distance”, voor ons veranderde er niet veel. 

En toen ging het snel ineens…
–> Op dinsdag 10 maart een ogenschijnlijk nietszeggend bericht in de groepsapp: alle trainingen en wedstrijden opgeschort tot aanstaande maandag (16 maart). 
–> Op 13 maart volgde een update van de Nevobo; alle wedstrijden (en vanuit verenigingen besloten ook trainingen) tot en met 31 maart afgelast (om later in die week de landelijke richtlijnen te volgen en 6 april aan te houden)
–> Op 18 maart weer een update van de Nevobo; alle competities onder de eredivisie (dus van topdivisie omlaag) stoppen per direct!
–> Op 23 maart weer een update; ook de eredivisies stoppen per direct.

Binnen twee weken dus van “een relatieve ver van ons bed show” naar alles stil en stop!

Die komt binnen, die hakt erin. Natuurlijk snappen we de besluiten en staan we er volledig achter. In tijden van wereldwijde crisis telt maar 1 ding; gezondheid voor eenieder. Volleybal is slechts bijzaak dan. Maar nu we inmiddels 2 weken stilliggen en niets meer doen, ontdek ik persoonlijk ineens wel hoe belangrijk die bijzaak voor mij was (en nog altijd is). Ik mis het zeuren, het zeiken, op alles, om niets….ik mis het spelletje en het asociale contact met mijn teamgenoten en trainer/coach. Sterker nog, ik mis zelfs de Limburgse scheidsrechters die alles fluiten in het voordeel van hun eigen club. Ik hoop, met grote hopen, dat we als deze crisis achter de rug is, allen weer in goede gezondheid terug mogen keren op het volleybalveld. Dat we (na een mogelijk verzoek bij de bond 😉) volgend jaar weer lekker mogen zeuren/zeiken op elkaar en tegen elkaar in de “Brabantse-promotieklasse” en als dat niet gaat, dat we dan weer om de week tot in de diepste krochten van ons mooie Nederland af mogen dalen om te horen “Wie sjoeën ós Limburg is (da begrip toch nemes, allein de zuderling/dae Limburg leef is)”.

Tot die tijd hoop ik vooral dat we samen ons handen uit de mouwen steken om deze crisis te beteugelen. Dat we mensen in nood, binnen de grenzen van wat geadviseerd wordt/van wat veilig is helpende handen toesteken, dat we een keer boodschappen gaan doen voor die hulpbehoevende buur, of dat we ons aanmelden “om ergens vrijwillig uit te helpen”, maar dat we tot die tijd vooral “asociale”social distance” bewaren. Volleybal is nu slechts bijzaak, maar wel de leukste en gezellige bijzaak van de wereld. Zelfs bij Vocala heren 1 is het leuk! Tot in de Slaterthal, ooit……

Blijf gezond allen en doe wat je kan, waar je dat kan om te helpen. Voor nu even afstand, maar voor september….een goede voorbereiding gewenst (hopelijk kan die dan weer beginnen) en een goede start van de nieuwe competitie gewenst! Voor nu heerst….”The Sound of Silence”.

Vocala heren 1